7th Incident: Phase 冒頭 

    "You've changed." Ayako told me nang alisin ko ang braso nang hawakan niya ako. Nangingilid ang luha niya.

            "I- I don't think so. I just... I don't know"

            "Please believe me Yuya," pakiusap ni Ayako sa akin ng paulit-ulit. Nalilito na rin kasi siya. Pero sa totoo lang, I am now having doubts about my girlfriend. Also, a series of frustrating things keep on happening. I thought I will be able to uncover the story behind 23:57 once I met the one who wrote the urban legend but I ended up having more questions. The worst part, the key to all of these had been into a terrible accident. An accident in the safest city in the world, how ironic.

            "Ayako, I am confused as you are. Please let me think about this situation alone for the mean time. I'm sorry..." sagot ko kay Ayako habang ang dalawang palad ko ay nakatakip sa mukha ko. Stressed na talaga ako sa lahat ng ito. Any moment now, I might just collapse. Pakiramdam ko, kung hindi man ako mamatay dahil sa mga naka surgical masks, baka stress and fatigue na ang pumatay sa akin. I have been trying to keep positive but it seems that every positive things that I have right now are drained.   

            15:37. Nasa Shibuya police station kami ni Ayako. We were being interrogated by the investigators and the police. Hinihingi ng media ang statements namin sa event pero pinigilan sila ng police. The medical team was also with us assisting few moments after the incident happened. Kakakilala ko pa lang kay Daisy at ngayon ay iniimbestigahan naman kami.

            Dumating ang isang lalaking naka light grey trench coat. Matangkad siya at may investigator aura. Tama nga ako dahil agad niyang kinausap ang police na in charge sa amin at ipinakita niya sa amn ang license niya.

            "I am Investigator Yamamura Taro of the Shibuya Tokyo Ward."

            "Tell us. Why did Daisy Figueroa ran unto the advertising truck? You were the last person that she saw."  usisa ng isang investigator naka light grey na trench coat.

            "She just ran when-" napatigil ako ng makita ko si Ayako sa tabi ko na nangingilid ang luha at napansin kong nanginginig ang nakasara niyang mga kamay na nakapatong sa lap niya.

            "S-she just ran and got hit by the truck. I have no idea why."

  I lied.

  Somehow, kahit doubtful ako kay Ayako, my guts told me to protect her. I know lying won't do us any good. However, sino bang maniniwala sa isang urban legend?

            Kitang kita ko sa mga mata ni Investigator Yamamura ang disbelief. Hanggang sa  may isinulat siya sa isang maliit na papel, kinuha ang business card niya at agad na isinuksok ang mga ito sa bulsa ng jacket ko. Hindi nakatingin si Ayako dahil nakayuko siya at stressed na habang ang police na uma-assist sa amin ay nasa labas lang ng pinto at nakatayo.

            "Thank you for your cooperation. That's all I wanted to ask. I will contact you again." Sabi ni Investigator Yamamura.

Binasa ko ng patago ang papel na binigay niya sa akin:

23:57. Contact me if this event is related to this.

Nawala ang pagod ko. Isa na itong chance! Why is Yamamura-san aware and recognizing the 23:57 urban legend? Samantalang, paranormal iyon at hindi naman iyon parte ng trabaho niya bilang isang investigator. Gusto ko na siyang makausap agad pero wala na siya. Agad siyang nakaalis. Parang inalam lang niya kung ang sitwasyon naming ay tungkol sa 23:57. Also, hindi rin kami makakaalis agad dahil nasa puder pa kami ng mga police ng Shibuya ward.

            Hindi na kami nakapasok ng English school na pinagta-trabahuan namin ni Ayako as English teachers. Tumawag kami sa school beforehand at sinabi ang situation namin. Also, because Ayako and I were practically foreigners in Japan, mas naging mabusisi ang investigation process sa aming dalawa. Takot din ako na ma involve sa ganitong scenario dahil baka mapaso ang records namin sa Japan. Ang hirap na nga ng situation namin, pati ba naman foreign records namin ay maapektuhan pa. Pinakita namin ang Residence Cards namin sa kanila pati ang ilang mga documents. Mahirap talaga. Nakakahiya. Nakakababa ng pagkatao. Pero naisip ko rin na standard process ito ng mga Japanese Police sa lahat at lalo na rin sa mga foreigners.

            Dumating si Oliver na hinihingal at pawis na pawis matapos siyang tawagan ng police at ipaalam ang nangyari kay Daisy.

  "What did you do?! Kagagawan mo ang lahat ng ito!" sigaw ni Oliver sa akin. Umiiyak siya. Galit na galit at hindi makapaniwala sa nangyari kay Daisy.

            Muntikan niya na akong masuntok at sinisisi niya ako ng paulit-ulit. Pinigilan siya ng mga police at napakalma rin siya makalipas ang ilang minuto. At that moment, I felt he changed. From a composed kind of person to a violent one. Part of me felt guilty dahil sumama si Daisy sa akin at part of me wants to deny everything because I just met both of them. Part of me wanted to believe that I am innocent. If I did not try to find out about the source of the blog, buhay pa siguro si Daisy. Hindi kaya?

            Oliver is still in shock pero matapos ang quick interrogation sa kanya sa ay pinili niyang puntahan si Daisy sa hospital malapit sa Shibuya. Nang paalis na kami ay nakita ko ay may kasabay siyang limang naka surgical masks. Lahat ay mga babae. At may isang batang babae na nakakuha ng attention ko. The little girl is also wearing a surgical mask at hawak hawak niya ang dulo na parte ng leather coat na suot-suot ni Oliver.

            "Yuya. May sasabihin ako tungkol kay Oliver...May nag iba sa kanya simula ng maranasan namin ang 23:57 incident. Parang hindi na siya katulad ng dati..."

            Nag flashback ang sinabing iyon ni Daisy sa akin bago naming i-meet si Ayako. Anong gusto niyang sabihin tungkol kay Oliver?

            At muli ring nag flashback ang takot na takot na mukha ni Daisy. Naalala ko ang pagtigil ng hininga niya. Nakita ko rin ang pagdala ng medical team sa kanya sa ambulance. Pero hindi ako sigurado kung buhay pa ba o patay na si Daisy. Sana buhay pa siya. Sakim mang maituturing pero parte ng sarili ko ang gustong mabuhay siya dahil kailangan kong malaman ang totoong kwento ng 23:57 urban legend. Baka may nalalaman pa siya. Don't get me wrong, nagaalala rin ako sa kanya. Alam ko sa sarili ko na life is the first priority. It's just that our lives are in danger too.

            Argh! All of these are making me insane! Damn it!

            Natapos ang interrogation ng police sa amin ng smooth at maayos. The event was recorded in the Shibuya Police Station as an accident. Pagod na ako sa lahat ng ito. Gusto ko na lang umuwi. Pero at the same time, I wanted to know a lot of things para matapos na ang lahat ng ito. Also, gusto ko na nga makausap si Investigator Yamamura agad. But the thing is, lowbatt na ako. I realized na pagod na nga ako ng maramdaman kong sumakit ang balikat ko. Pati ang batok ay nakaramdam ng muscle pain. Kinumbinsi ko na lang ang sarili ko na dadahan-dahanin ko muna ang sarili ko. Ayokong ito ang maging dahilan ng pagbagsak ng health ko.

            "I'm sorry." sambit ko kay Ayako na nakaupo kaming pareho sa waiting area ng Hachiko. "I have been very confused and frustrated already. I doubted you. To be honest with you, I don't know what to do anymore."

            Napahawak ako sa magkabilang tenga ko. I usually don't show this side of me in front of Ayako. But right now, I really don't know what to do anyomore. I don't even know if I can trust her anymore...     

            Wait, this is bad. If I am doubting her, then everything will just fall apart.

            Hinawakan ko si Ayako sa magkabilang balikat. Pumayat si Ayako. Naramdaman ko dahil mabuto na ang balikat niya. Is this because of the series of stress since the 23:57 incident? Pero, tinanong ko pa rin sa kanya ang isang bagay na alam kong hindi ko dapat tanungin.

  "Ayako. Anong ibig sabihin na nakita ka na ni Daisy sa train station? May alam ka bang dahilan kung bakit niya nasabi 'yun? Please, I need to know everything you know..."

            And I need to know this directly from her.  

            Tahimik lang si Ayako at hindi nagsalita. Which made me more frustrated. I am usually the calm type of person. But with the series of stress, fear and tortures mentally and emotionally, I am sensing that I am changing. I am not sure what exactly these are at all.

            "Yuya-" mahinang approach sa akin ni Ayako na parang may gusto siyang sabihin sa akin.

  Pero hindi niya ito nasabi dahil biglang may humawak sa tuhod ko.

  Ayako is in front of me. Hawak-hawak niya ang tuhod ko with her cold hands.

            She smiled slowly. Dahan-dahan na biglang ikinatakot ko. She continued to smile na parang napupunit na ang magkabilang dulo ng bibig niya. Dumugo at nagkasugat siya sa bibig at tumulo ang dugo papuntang ngipin niya.

            Patuloy pa rin siya sa pag ngiti sa akin. At nanliit ang mga mata niya ng lalo pa siyang ngumiti.

            Shit! This is not happening!

            "Hihihi!"