26th Incident: File Case ファイルケース 

May biglang mga kamay na sumakal sa akin mula sa likod. Sa sobrang higpit nito ay halos hindi na ako makahinga. Patuloy akong nalulunod sa dilim.

Hawak hawak nila ang ulo ko. Kumirot ito na para bang tinutusok ito ng karayom sa sobrang sakit. Sinubukan kong kumawala pero hindi sapat ang lakas ko sa mga humahatak sa akin.

Biglang tumigil ang paghatak sa akin at pakiramdam ko ay ako na lang ng mag isa sa loob ng malaking cabinet, Hanggang sa wala na akong makita kundi itim na lang.

Kinapa ko ang paligid. Wala akong mahawakan. Nandoon pa rin ang takot ko na baka may kung ano akong mahawakan. Linakasan ko lang ang loob ko.

At may nakapa ako. Isang medyo manipis na parang libro. Libro nga ba? Hindi ko makita sa sobrang dilim. Sinubukan kong buklatin pero hindi ito nabubuklat. Tumunog ito na parang may nilalaman sa loob. Plastic case ito.

Wait. Ito na ba ang...?

Nagulat na lang ako ng may biglang humawak sa mga balikat ko. Matindi ang pagkapit sa akin at iniyuyugyog ako .

At nagising akong pawis na pawis at naghahabol ng hininga.

Ang una kong nakita ay ang mukha ni mama na yinuyugyog ako. Masakit ang ulo kong bumangon.

"Are you okay, anak?" tanong ni mama.

Tumango lang ako habang hawak hawak ko ang ulo ko.

"Umuungol ka sa takot kanina. Bumangon ka na diyan at nakahanda na ang breakfast"

What was that?!

Panaginip? Bangungot to be precise. Nakakainis na bangungot. Tsk!

Matapos kong maghanda ay nagulat na lamang akong nakahanda na ang breakfast. Si mama ang nagluto sabi ni Ayako sa akin. Kanina pa pala sila gising ni Rio. Nakaupo na silang lahat kasama si Papa. Umupo na ako habang si mama naman at inilalagay na ang pagkain sa mesa. Inihabol rin niya ang sliced apples. Nagulat na naman ako when she bowed to all of us, apologizing for all the commotions that caused us. I don't want to feel awkward now. Ang aga aga. Pero mas napuna koa ang nakalagay na gauze sa ulo niya. Injury niya ito dahil kay Yamamura kagabi. Kaya pinaupo ko na si mama. Nakakahiya dahil ipinagluto niya pa kami ng makakain. Well, she's my mom after all. Nagpasalamat ako sa pagpapatulog niya samin dito. She also thanked us. And then we eat like normal. Well, I would like to think that way.

Habang kumakain kami ay biglang nag ring ang phone ko. I excused myself. And went to my room. Baka kasi sa school na pinagtatrabahuan ko or sa Peculiar Magazine.

It's a new number.

"Hello?"

"Is this Yuya Kobayashi?" sagot ng babaeng may mababang boses sa kabilang linya.

"Yes?"

"I have been looking for you. I will be in Shibuya. I would like to meet you about 23:57." Sagot niya at dito niya na nakuha ang atensyon ko.

"Who is this?!"

"Let me introduce myself, I am Risa Miyake. I am the one who wrote in the blog years ago. You contacted me before when you commented."

At nag flashback lahat ng nangyari. Naalala ko ang blogpost noon na nabasa ko at iniwanan ko ng comment along with my email address.

2011年1月27日。

この日は、23：57事件に関連している。

あなたが何かを知っている場合は、私に連絡して！

January 27, 2011.

This date is related to 23:57.

If you know something, please contact me!

Tama, Nabasa ko yung blogpost na yun noon. Pero...

"How did you know my name and my number?"

"I contacted your company. I also traced your blog and it traced me to your phone network credentials." Sagot ng babae sa kabilang linya.

"What?! Are you some sort of a hacker?!"

"I probably am." She followed up. I don't know if she's teasing or being serious. "I will be waiting tonight around 6PM in Private I Café Shibuya."

"Wait!! Why can't we meet now?" medyo tumaas na ang boses ko rito.

She hanged the phone.

I hate this day. Ibinalik ko ang phone ko sa bag ko na nasa sofa ng living room. Nadaanan ko ang kwarto nila mamat at papa na bukas ang pinto. At nakita ko ang cabinet na nasa panaginip ko kanina.

Something within me is telling me to go there and open the cabinet.

Lumapit ako na para bang inaakit ako ng mystery ng cabinet na 'yon kahit na ramdam ko rin ang panganib ba nagaabang.

At nagulat akong may biglang lumabas na kamay sa cabinet. Nagulat na lang ako nang may humawak sa balikat ko mula sa likuran.

"Anong ginagawa mo? Bumalik ka na sa mesa." Si mama ay medyo naiinis akong tinawag.

May point naman siya dahil nagluto siya. I'm sorry for that. Habang kumakain, nagkaroon na naman ng awkwardness. No one is really talking.

"Sinong tumawag?" Tanong ni Rio sa akin. Siya ang bumasag sa katihimikan ng hapag kainan.

"Hindi ko kilala." Hindi ko rin alam kung paano pa dudugtungan ang sagot k okay Rio. Pero sinundan ko na lang ng bagay na dapat na malaman ng lahat. "May alam siya sa 23:57 curse."

"What?!" sagot ni Ayako na medyo tumaas ang boses niya sa gulat. Napatingin kaming lahat sa kanya. At dahil doon, nag sorry si Ayako sa pagtaas ng boses niys.

"Enough of that. Let's eat first. We are in front of food." Singit ni mama. I think she is uncomfortable about the topic. At tumahimik na namang muli ang mesa.

Dad isn't speaking. Nakasuot na siya ng suit at iniinom na niya ang kape niya. Pagkatapos niya kumain, I bet aalis na siya agad para pumasok sa opisina niya. Pag naka suit ang isang engineer, ibig may client meeting. Even though he told mom earlier that he wants to stay home, mom insisted that he should work instead.

Hindi rin nagsasalita si Ayako pero dama ko na parang gusto niya akong kausapin. I want to get out of this place soon too. .

Maya maya lang ay binasag na naman ni Rio ang katahimikan.

"Mr. Kobayashi. May pasok kayo sa trabaho ngayon? " tanong ni Rio.

Tumango si Papa.

"I knew it."

Knew what?

"I knew it nakakaintindi ka ng Tagalog. Hahaha!" dagdag ni Rio. Tawang tawa a.

Papa looked at Rio. He smirked a bit. I think he was impressed with Rio's way of handling awkward situations. Well, minsan talaga epal lang.

Matapos kumain ay nauna na si Papa na lumabas. I am still not talking to him. Good thing Rio is with us. Or else, mas magiging awkward pa ang umagang ito.

Ayako insisted that she will wash the dishes. Rio started cleaning the sofa. Mom really felt embarrassed and tried to stop everyone. However, Rio told her that she should just take a rest first.

Pero hindi rin kasi papatalo si mama.

"Pink haired man, bahay namin ito." Sagot ni mama. I think she's getting genki now. That's good news. "So, I should do all the cleaning."

"Ay. Nakakatakot naman." Sagot ni Rio pretending that he's scared to mom. "Pero nope, patapos na ako sa living room. Minsan lang 'to. Magbabayad ka na next time."

Natawa si mama.

After all that we've been through last night. Makikita ko pa palang tumawa si mama. Makakaramdam pa pala kami ng something positive. Akalain mo 'yun.

I plan for us to leave as soon as possible after helping her out in chores. Nagpahinga lang ako saglit s sofa. Mula sa sofa, kitang kita ko ang bukas na pinto nila mama.

Umupo si Ayako sa tabi ko. Habang si Rio naman ay inihahanda ang damit niya. Si mama, nagdala ng green tea sa amin.

"Habang magkakasama pa tayong tatlo dito. Gusto ko lang malaman, anong nalalaman ninyo sa 23:57." Rio started a conversation.

"In addition to what I've observed, you are cursed too Mrs. Kobayashi. So I think you know a lot of things."

Napatigil at nanginginig si mama. Hindi siya nakapagsalita. Nanginginig ang kamay niya. Kitang kita ko dahil sa nanginginig na basong hawak hawak niya.

"And it seems, to me, like you are hiding a lot of things, Mrs. Kobayashi. What connection do you have with Investigator Yamamura? What connection are you with Hinako, Yamamura's daughter?"

Sa isang iglap nagbago ang mood ng living room.

"What are you doing Rio?" tanong ko sa kanya. Why is he being like this? I can't understand what's running in his mind for enlightening the mood then destroying it in an instant.

"It's strange to me. No matter how I analyze it, I know you are hiding something."

Mom took a deep breath.

"I will honestly answer all your questions." Yung lang ang sinabi niya sa amin at pumikit siya. Kita ko sa pagkunot ng kilay niya na ang takot.

Ayako stayed near mom. I think she is trying to comfort her but she is still confused on what to do.

Ininom ko ang green tea dahil kailangan ko ng push.

I need to know what my mom knows about 23:57. I need to know a lot of things and I need any info I can get. Besides, mom is now involved in the situation.

"Inspector Yamamura's daughter has been with me ever since

I am scared of Inspectot Yamamura because he already has that aura of a dangerous person. I never thought that he is the father of that kid. Now it was clear to me as well."

"Why did Investigator Yamamura thought that you have the file case?"

She did not answer for quite a while. There was an awkward silence until....

" I-I think y-you just need to k-know that I am also cursed. I am doing this protect you." she replied to me while stuttering.

That's not that answer I need right now.

Out of the blue, I saw Hinako at her back and giggling.

Hihihi

Nagulat kaming tatlo nina Ayako at Rio. Why is she still here?! 'Di ba nakaganti na siya kay Yamamura? What's up with this kid?!

Tumakbo si Hinako sa papasok ng kwarto.

Hinabol ko siya at sinundan naman ako nina Ayako at ni Mama. Nang lingunin ko sila, Nandoon lang si Rio nakaupo pa rin at iniinom ang green tea.

Is he really for real?!

At nang ibalik ko ang tingin ko sa kwarto ay nakita ko na lang na hawak hawak na ni Hinako ang kamay ko. Malamig ito. Hindi ko maipaliwanag pero sa sobrang lamig nito ay para na akong nasusuka. Hindi maganda ang pakiramdam ko nang hawakan niya ako.

Hinatak niya ako papalapit sa tapat ng cabinet. Itinuro niya ito. At bigla na lang siyang nawala.

"What is within that cabinet? I saw Hinako pointing that cabinet."

"What is inside that cabinet, mama?"

Hindi ako sinasagot ni mama.

This is getting annoying. I opened the sliding cabinet.

Mom tried her best to stop me from opening the cabinet. She was really intense and anxious.

Why?

And there I saw it in the cabinet.

The plastic file case.

Sa tagal kong hinahanap ito, nandito na siya sa harap ko.

Hawak hawak ko ang file case na naguguluhan pa rin. Tinignan ko si mama. Hindi man ako makapagsalita sa sobrang gulat ay alam ni mama ang itinatanong ng expression ko.

Bakit nandito ito sa bahay ni mama at papa?

Wala akong nakuhang sagot dahil iniba ni mama ang direksyon ng tingin niya.

Kung wala akong makukuhang sagot at bubuksan ko na lang ito.

Pero sa halip na sagutin ako ni mama ay pinigilan niya akong buksan ang file case. Inagaw niya sa akin ang file case. Pero mahigpit ang pagkakahawa ko rito.

At tumilapon ang laman nito sa sahig.

I saw pictures. Lots of them.

I saw the torn paper which contains the continuation of the article and lists of random people.

All of them scattered in front of me gave me chills.

I can hear nothing but my heartbeat and my breathing.

I looked back to mom.

" I can explain."

Sa likod ng mama ko ay nakakapit pa rin si Hanako.